Oostenrijk en Italië

In mei 2012 gaan we een weekje genieten in Oostenrijk en Italië. We zijn dan 25 jaar samen...Een goede reden om ons weer even heerlijk te laten verwennen. Is het al zover??

Selva di Gardena (Wolkenstein) 2012

Heerlijk weekje in de sneeuw in het prachtige Italië.

Mooie pistes, prachtig weer en gezellig gezelschap.

Gelukkig is de week nog niet voorbij

Eerste dagen in Thailand....

12 februari t/m 14 februari 2012

Net zoals voorgaande keren voelden het weer als 'thuiskomen' in het land van de glimlach. Voor de zesde keer zette ik voet op Thaise bodem en bij het opsnuiven van alle heerlijke etensluchten was dit zeer beslist geen straf voor mij. Wel was het vreemd om in Bangkok aan te komen zonder Onno, maar met de wetenschap dat mijn zus ieder moment kon landen vanuit Ho Chi Minh City deed me erg goed. Het baarde mij echter zorgen dat zij, een uur na landing, nog steeds niet in beeld was. Visioenen als Bangkok Hilton verschenen op mijn netvlies maar omdat ik toch niet veel anders kon doen dan wachten ging ik voor de zoveelste keer maar weer roken. Toen ik terugkeerde naar de aankomsthal zag ik haar in de verte lopen. Ik wilde niet schreeuwen en daarom rende ik naar haar toe en eindelijk konden we elkaar weer omhelzen. Even leken we wel een stel uit een van die programma's waar mensen elkaar na jaren wederzien. Jammer dat er niemand was die dit moment kon filmen of fotograferen. Het was zeker een tranentrekker geweest en had goede kijkcijfers getrokken!!

Met de Skytrain, die na jaren van bouwen en vertraging nu toch echt klaar was, reden we binnen een kwartier naar het centrum en voor het laatste stukje naar ons hotel namen we een tuk tuk. Dat het afdingen ons in het bloed zit bleek wel toen de chauffeur van de tuk tuk in de veronderstelling was ons twee blondjes af te kunnen zetten, maar daarmee kwam hij bedrogen uit. In eerste instantie wilde hij ons niet mee nemen voor de prijs die wij wilden betalen en daarom negeerden wij hem verder. We gingen op zoek naar een andere tuk tuk en al kletsend verscheen de man weer ten tonele. Nu wilden hij ons ineens wel meenemen. Het scheelde ons toch weer 2,50 euro en voor dit bedrag kun je hier toch weer een avondmaal nuttigen met een drankje. We kwamen aan bij het Diamond Guesthouse waar ik mijn eerste overnachting van zus lief kado had gekregen. Binnen no-time was onze kamer verbouwd tot een typische Koning kamer. Insiders weten ongetwijfeld wat een typische Koning kamer is J. We dronken en aten wat op Khao San Road en namen vervolgens de boemeltrein naar een typisch Thais dorpje. Bij het binnenrijden van het eindstation werden de marktkraampjes van de rails gehaald zodat de trein er door kon. Iets wat in Nederland ondenkbaar is. We liepen wat rond in het dorpje en moesten na een uur alweer terug omdat de laatste trein terug naar Bangkok om 19.00 uur vertrok. Bij terugkomst in Bangkok aten we roti bij Roti Matabe en sloten we onze dag af met een heerlijke massage. We Skypten wat met het thuisfront en voor we het in de gaten hadden was het alweer 2.00 uur.

Toen om 06.00 uur het alarm van onze Iphone ging waren we beiden in staat die rot dingen uit het raam te gooien maar gelukkig waren de ramen dicht gekit. Met hoofden die op ontploffen stonden hezen we ons in onze kleding, propten onze rugzakken vol en vertrokken om 07.15 uur met een tuk tuk naar het Thonburi station. Aldaar aangekomen kochten we een trosje bananen, welke dienden als ontbijt, propten deze naar binnen, renden nog naar een stalletje om wat drinken te halen en jumpten vervolgens in de trein voor ons 3 durende rit naar Kanchanaburi. Het klinkt bijna als vakantie...Same Same but different! Bij aankomst was Iny terecht onder de indruk van dit erg leuke dorp en daarom besloten we direct al dat we hier 3 nachten wilden blijven. We huurden 2 scooters en reden met onze bagage naar Apple & Noi aan de rivierzijde. Daar aangekomen kregen we helaas te horen dat alle kamers waren volgeboekt maar gelukkig konden we de volgende dag wel terecht. We reden terug naar de hoofdstraat en gingen naar Apple & Noi in het begin van het dorp. We dropten onze rugzakken, boekten een tour voor de volgende dag, aten wat bij Sugar Cane guesthouse aan de rivier en moesten ons laatste hap eten laten staan omdat we om 16.00 uur werden opgehaald voor een aantal massages. Als echte Koninginnen werd de deur van de taxi voor ons open gehouden en werden we naar een prachtig landhuis gereden even buiten Kanchanaburi. Door een viertal dames werden we onthaald met een Sawadikab groet, een glaasje water en een menukaart met talloze keuzes uit massages. Iny had een hoofdmassage, een herbal body polish van een uur en een nek- en schouder massage en ook ik onderging een voortreffelijke hoofdmassage, gezichtsmassage en een voetmassage. Dit alles bij elkaar kosten ons nog geen 50 euro en we genoten werkelijk van elke minuut. Bij terugkomst in ons guesthouse besloten we op tijd naar bed te gaan maar ook dit keer lukte dit ons niet.

Vandaag mocht onze wekker ons iets later wakker maken maar ook nu waren we weer niet blij met die dingen. Toch maar weer opgestaan want om 08.00 uur begon onze tour naar de Erawan waterval, Hellfire museum en de bridge over The River Kwai. Bij de watervallen genoten we van een zwempartij maar minder van een aap die er met mijn rugzak, compleet met mijn Iphone, geld en meer waardevolle spullen vandoor ging. We probeerden de rugzak terug te krijgen maar toen die engerd zijn tanden liet zien wisten we niet hoe snel we achteruit moesten. Totaal verslagen keken we toe hoe dat beest mijn rugzak probeerden open te maken. Omdat ik niet wist wat ik moest doen besloot ik om het maar te filmen. Dit filmpje volgt morgen want inmiddels is het alweer 00.30 uur en we hebben nog een druk programma (verslag plaatsen, foto's sorteren en bellen met het thuisfront). Gelukkig kwam er een stoere Nederlander die de rugzak uiteindelijk bij de aap wist weg te krijgen. De rest van de dag hadden we een hoop lol maar daarover meer op de website van Iny, http://www.inykoning.nl/. Na deze leuke dag werden we door onze chauffeur afgezet bij ons guesthouse waar we onze rugzakken ophaalden en met de scooter verkasten naar het guesthouse aan de rivier. Apple & noi serveerden ons het lekkerste eten tot nu toe en we genoten dubbel omdat we van Onno centjes overgemaakt hadden gekregen voor een heerlijk diner en een massage. Dit alles voor Valentijn. Lieverd, namens ons ontzettend bedankt. Je bent en blijft mijn toppertje J

Morgen zou het een rustige dag moeten worden maar ik kan nu al vertellen dat dit niet gaat lukken. Het is hier gewoon te leuk!! Groeten en liefs vanuit het zonnige Thailand, lees 36 graden.

Ps: Vanavond hoorden wij over de aanslag in Bangkok en even was het onderwerp van gesprek in het restaurant. Ik stuurde direct een sms naar mijn collega die vandaag was aangekomen in Bangkok en in de wijk verblijft waar de aanslag heeft plaatsgevonden. Gelukkig was alles okee met hem en zat hij heerlijk relaxt te eten.

Weekje Thailand met mijn zus

Nog een keer op pad met onze blauwe druif????.....

Wanneer wij dit schrijven zijn we 2208 mile, ofwel 3532 kilometer verder op onze teller vanaf het moment dat we zijn vertrokken vanuit Haarlem. De indrukwekkende Spaanse Pyreneeën, met zijn prachtige bergen, meren, rivieren en vele uren zon, brengt ons bijna alles waar we naar op zoek zijn. Wat we missen zijn de echte Spaanse tapas die wij eerder, tijdens onze vakantie door Andalusië , veelvuldig aten.

Met onze blauwe druif, om in de woorden van Agnes te spreken, trotseren we kilometers door de Pyreneeën en maken een wandeltrack door het nationale park Ordesa Y Monte Perdido, hidrospeeden we over een rivier en rijden we met een buggy door het ruige landschap van de Pyreneeën.

Dat hidrospeed voor waaghalzen is blijkt al snel wanneer Odette bijna hyperventilerend zichzelf aan een boomstam probeert vast te houden om maar niet te worden meegesleurd door het water. Wanneer zij van haar gids te horen krijgt dat zij er op dit punt onmogelijk uitkan zit er niets anders op dan de tocht door het water voort te zetten. Over een afstand van twee kilometer mag zij achter de kano van de gids hangen zodat zij niet bang hoeft te zijn om in een rapid terecht te komen en wanneer het eind in zicht is, is zij blij dat ze weer voet aan wal kan zetten.

Onno zet zijn tocht van 7 kilometer voort en geniet van elke meter die hij wordt meegesleurd door het water. Hoe naïef kon Odette zijn om te denken dat hidrospeed minder heftig is dan raften? Stom, want je vaart over dezelfde rivier als rafters dat doen alleen ervaar je het vele male heftiger omdat je niet, zoals bij raften in een boot zit, maar gewoon met een soort board met je hele lichaam in het water ligt. Goed, weer een ervaring rijker.

Dat buggy rijden wel in het straatje van Odette ligt mag duidelijk zijn. Hier gaat het immers om snelheid op vaste grond en mensen die Odette kennen weten dat zij hiervan houdt.

We verlaten de Spaanse Pyreneeën om op tijd te zijn voor San Fermin (stierenrennen) in Pamplona. We rijden naar de enige camping in de buurt van Pamplona, maar wanneer we aankomen zijn we verbijsterd over de enorme gekte die er heerst op de camping. Er staan mensen om het verkeer te regelen en wanneer we alles ‘hutje aan mutje' zien staan besluiten we dat we hieraan niet mee willen doen. Even hebben we kunnen proeven van het San Fermin sfeertje maar voor ons geen reden om te blijven. Via Bardenas Reales, het woestijngebied van Spanje, rijden we naar San Sebastian waar we genieten van werelds meest culinaire stad.

Omdat we nog maar een week te gaan hebben besluiten we om rustig aan door Frankrijk richting huis te rijden, maar na twee dagen Frankrijk wordt dit plan resoluut veranderd. Ter hoogte van Lyon slaan we rechts af en rijden we met gierende banden richting Zwitserland. We willen weg uit Frankrijk, weg van de stugheid van de Fransen, weg van de Franse taal, weg van de croissants en stokbroden, weg van de rare pispotten maar vooral weg van de vele regen.

Oeps...met dit stukje tekst maken we vast geen vrienden. We zeggen nu al ‘sorry' .

We komen aan bij het meer van Geneve en zoeken een mooi plekje bij het meer. Wanneer we vervolgens naar de supermarkt gaan en zien dat ze hier voor een pak jus d'orange 5,50 euro en een pot koffie 8,50 euro rekenen slaan we werkelijk stijl achterover. Nu wisten we dat Zwitserland geen goedkoop land is maar er zijn grenzen. Morgen rijden we daarom via Duitsland in een rustig tempo terug naar Nederland en sluiten wij onze eerste vakantie met onze VW-bus af. Hiermee zullen we er nog zo een 1000 kilometer bij krijgen op onze teller.

De vraag die wij ongetwijfeld van veel mensen zullen krijgen is vast en zeker of wij nog een keer op vakantie zullen gaan met onze blauwe druif? Het antwoord hierop is zeer beslist NEE. Hebben wij het dan niet naar onze zin gehad? Jawel, we hebben het zeker naar onze zin gehad maar drie weken op pad met een VW-bus van ruim 40 jaar oud, die onze portemonnee , met een benzineverbruik van 1 op 8, leegzuigt en waarvoor je geen enkele luxe terug krijgt, vergt veel incassering- en doorzettingsvermogen.

Toch gaat een ‘korte' volgende vakantie met de VW-bus er zeker komen want ondanks zijn verbruik, de beperkte leefruimte en de technische risico's biedt hij met zijn charme ook veel vreugde, blijdschap en het vrijheidsgevoel maar dan maximaal voor de duur van week.

Afzien

Afzien
De definitie van afzien is ons de afgelopen dagen helaas duidelijker geworden dan ooit. Zaterdag 25 juni vertrekken we, na veel werk te hebben verricht aan onze VW-bus, vol goede moed richting de Spaanse Pyreneeën. Na een kwartier rijden stranden we al bij een benzinepomp in Haarlem omdat de zekeringen doorbranden wanneer we richting aangeven naar rechts.

Minimaal 6 zekeringen verder ontdekt Onno dat de stekker van de massa los zit en dat deze kortsluiting maakt tegen de stroomdraad van de rechter richtingaanwijzer. Nadat Onno er een nieuwe stekker aan heeft gemaakt is het probleem opgelost en werkt alles weer perfect.

Wanneer we de volgende dag wakker worden is het licht bewolkt en aan de frisse kant maar hoe verder we Frankrijk in rijden hoe warmer het wordt. De temperatuur loopt zo hoog op dat het bijna ondraaglijk is om auto te rijden.

Intussen wordt de sfeer er niet gezelliger op en even twijfelen we om terug te keren richting huis. We besluiten om een pauze in te lassen zodat we even kunnen bijkomen. Met een picknickkleed, twee kussens, vers stokbrood, een stukje kaas en vleeswaren parkeren we ons zelf in de schaduw. We komen weer tot rust maar wanneer er een glas jus d'orange omvalt over het picknickkleed en onze twee kussens, zijn we weer terug bij af. Toch besluiten we om verder te rijden en wanneer Odette zelf gaat autorijden wordt het weer helemaal leuk. We passeren pittoreske dorpjes en wanneer we 's avonds op een schitterende camping aankomen in een mooie omgeving, zijn we blij dat we hebben doorgezet.

De pret is helaas van korte duur want de volgende dag, we hebben net aan 30 kilometer gereden, merkt Onno op dat we remdrukverlies hebben. We parkeren de bus langs de kant van de weg en merken dat het rechterwiel bloedheet is. Omdat we het een te groot risico vinden om door te rijden bellen we met de ANWB in Nederland. We zijn ruim 20 minuten bezig om de dame aan de andere kant van de lijn duidelijk te maken waar we staan met onze bus. Gelukkig vertelt onze Iphone precies waar we staan en eindelijk kan de dame met onze informatie traceren waar we zijn.

Na 3 uur wachten langs een drukke weg zien we dan eindelijk de auto-ambulance aankomen. We vertellen de man het probleem maar hij komt al snel tot de conclusie dat dit niet direct kan worden verholpen. De bus wordt op de ambulance getakeld en wij worden verzocht plaats te nemen in de cabine van de ambulance. Hij brengt ons naar de dichtstbijzijnde camping en laat ons daar samen met onze bus achter. Omdat het al te laat is kan de bus niet meer naar een garage. De volgende dag zal er iemand langskomen en ons met de bus naar een garage brengen.

Rond elf uur komen we aan bij de VW garage waar we krijgen te horen dat ze in de loop van de middag pas tijd hebben om een diagnose te stellen. Het probleem zelf willen ze niet oplossen want voor een bus van veertig jaar oud hebben ze geen onderdelen. Wanneer wij voorstellen om de onderdelen vanuit Nederland naar Frankrijk te laten komen (de hulptroepen Eef en Danny zijn druk voor ons gaan zoeken op Internet naar onderdelen) krijgen we doodleuk te horen dat ze dit niet doen omdat ze alleen met originele onderdelen reparaties uitvoeren. What the fuck...we hebben het hier toch over originele onderdelen. Goed, we hebben geen andere keus en blijven dus wachten. Om 12.00 uur zien we al het personeel vertrekken en op een bordje lezen we dat ze tussen 12.00 en 14.00 uur zijn gesloten. We gaan op zoek naar een restaurant om de tijd een beetje te doden maar op een industrieterrein lijkt dat niet zo makkelijk. We komen terecht bij een vreetschuur maar ook nu hebben we weer geen andere keus. Rond 14.00 uur gaan we weer terug naar de garage en wachten geduldig af. Het was inmiddels 17.15 uur geworden en nog altijd werden we niet geholpen. Met het idee dat de garage om 18.00 uur sluit besluiten we om maar weer met de ANWB te bellen. We krijgen doodleuk te horen dat de garage zelfs de moeite niet neemt om een diagnose te stellen.

Weer worden we opgehaald met een auto-ambulance. Voor de 3^e keer zien we hoe onze bus op de wagen wordt getakeld en omdat er geen plaats voor ons is in de cabine van de ambulance, nemen we plaats in onze eigen bus . Na goed ¾ uur rijden komen we aan in een mooi dorp waar we worden gedropt bij een hotel . We krijgen een mooie kamer met uitzicht over een meer. Wanneer we de auto-ambulance met onze bus verder zien rijden zijn we toch een beetje ontdaan. Waar gaat onze bus naartoe en wanneer zullen wij hem weer zien? We vertrouwen er maar op dat het goed komt.

De volgende dag krijgen we een sms-bericht van de ANWB met de melding dat de garage nog geen diagnose heeft kunnen stellen. Omdat het al 11.30 uur is lijkt het ons verstandig om het hotel nog maar voor een dag bij te boeken. We gaan op zoek naar de garage waar onze bus zou moeten staan en na een zoektocht van een uur vinden we eindelijk de garage. We zien hoe onze bus op de brug staat en wanneer we naar binnen gaan komt ineens iedereen in actie. Hoezo nog geen diagnose kunnen stellen? Ze hebben er nog niet een seconde naar gekeken. We blijven er met onze neus bovenop staan en verliezen de monteurs geen seconde uit het oog. Na ruim 2 uur is dan eindelijk duidelijk wat er met onze bus aan de hand is. De remolie van het gehele remcircuit is oud en wordt vervangen en daarmee is het probleem opgelost.

Zoiets simpels had dus ook gedaan kunnen worden door de VW garage maar omdat deze bang zijn voor hun reputatie lieten ze ons een dag voor niets wachten. Al met al heeft het ons 3 volle dagen van onze vakantie gekost en zijn we een groot avontuur rijker. We nemen onze bus mee terug naar het hotel en vervolgen de volgende dag onze trip naar de Spaanse Pyreneeën.

De Spaanse Pyreneeën
Via een sms-bericht van collega's van Onno lezen we dat er een weddenschap is afgesloten of wij de Spaanse Pyreneeën zullen bereiken en ook wij zijn natuurlijk benieuwd of de bus de bergen kan bedwingen. Wanneer we de tunnel van Bielsa bereiken, een tunnel van 3,8 km met een stijging van 7-13%, wordt Odette wel een beetje nerveus. Alvorens we de tunnel inrijden besluiten we om eerst nog een korte rookpauze in te lassen en wat foto's te maken en dan gaan we de uitdaging toch echt aan. In een donkere hobbelige tunnel met eenrichtingsverkeer rijden we langzaam van Frankrijk naar Spanje en wanneer we de tunnel uitkomen en Bienvenidos a Espana lezen zijn we erg blij. We zijn in Spanje, we zijn in de Pyreneeën. Over een weg met haarspeldbochten en stijgingen van 10% rijden we langzaam in zijn 2 naar onze eerste bestemming. Wanneer we in Torla aankomen en we een mooi plekje tussen de bergen van de Pyreneeen vinden krijgt de bus een aai over zijn bol. Onze vakantie kan nu echt beginnen. We verkennen het dorpje Torla en de volgende dag maken we een wandeltrack door de Pyreneeën. Helemaal gesloopt komen we een aantal uren later weer terug.

Wisten jullie dat:
* Het in de Pyreneeën overdag 30 graden is en het 's avonds afkoelt naar ca. 15 graden
* Het in de Pyreneeën een stuk duurder is dan in het Zuiden van Spanje
* Wij nog geen tapas hebben gegeten omdat ze die hier niet hebben
* De sigaretten 3,50 euro kosten terwijl we in december op Lanzarote nog 1,10 euro betaalden voor een pakje sigaretten
* Wij ontzettend veel bekijks hebben met onze bus. Toeterende mensen, kinderen die ons nawijzen, mensen die vanaf een terras foto's maken, passerende auto's met seinende lichten, motorrijders die bij het passeren hun duim opsteken. Het zijn slechts enkele voorbeelden van alle leuke reacties die we krijgen op onze bus.

Foto's zijn terug te zien op Picasa Fotoalbum

Wat doe je als je een bericht krijgt dat Hamba er mee stopt?

Hamba, een reislog waar wij sinds november 2008 onze reisverhalen, foto's en filmpjes plaatsten en waarover wij zeer tevreden waren, gaat eind mei 2011offline?Jeetje, wat balen zeg! Hoe moest dat nu met alles wat wij alhadden gepubliceerd?

We gingen op zoek naar een nieuw reislog en na veel speurwerk kwamen we uiteindelijk terechtbij'ReisMee'. Het is de website die het meest aan onze wensen voldoet. Wehebben onze verhalen van Hamba overgezet naar ReisMee, maar omdat je bij ReisMee maximaal 200 foto's kunt plaatsen hebben wij besloten om onze foto's van voorgaande reizen niet over te zetten. Deze foto's zijn nog wel terug te zien op https://picasaweb.google.com/lh/myphotos

Onno en Odette

Our first journey with VW-T2a

In juni gaat het dan echt gebeuren. Met onze VW-T2a camper vertrekken we naar de Spaanse Pyreneeën. Via Frankrijk zullen we in ca. 4 dagen naar het Noorden van Spanje reizen. We hopen te gaan genieten van bergen, hiking, adventure,eten, wijn maar vooral van al het moois van de Pyreneeën. Het wordt onze eerste verre trip met onze camper dus spannend is het zeker! Hoe zullen we de berg opkomen met onze bus? Gaan we het redden zonder pech? Vragen waar we geen antwoord op weten maar die we gewoonweg moeten gaan ervaren.

jolanda en Mike - 8 dagen 0 uur geleden

He luitjes,
Heel veel plezier, succes en vooral veel genieten daar in de spaanse bergen!