Afzien
De definitie van afzien is ons de afgelopen dagen helaas duidelijker geworden dan ooit. Zaterdag 25 juni vertrekken we, na veel werk te hebben verricht aan onze VW-bus, vol goede moed richting de Spaanse Pyreneeën. Na een kwartier rijden stranden we al bij een benzinepomp in Haarlem omdat de zekeringen doorbranden wanneer we richting aangeven naar rechts.

Minimaal 6 zekeringen verder ontdekt Onno dat de stekker van de massa los zit en dat deze kortsluiting maakt tegen de stroomdraad van de rechter richtingaanwijzer. Nadat Onno er een nieuwe stekker aan heeft gemaakt is het probleem opgelost en werkt alles weer perfect.

Wanneer we de volgende dag wakker worden is het licht bewolkt en aan de frisse kant maar hoe verder we Frankrijk in rijden hoe warmer het wordt. De temperatuur loopt zo hoog op dat het bijna ondraaglijk is om auto te rijden.

Intussen wordt de sfeer er niet gezelliger op en even twijfelen we om terug te keren richting huis. We besluiten om een pauze in te lassen zodat we even kunnen bijkomen. Met een picknickkleed, twee kussens, vers stokbrood, een stukje kaas en vleeswaren parkeren we ons zelf in de schaduw. We komen weer tot rust maar wanneer er een glas jus d'orange omvalt over het picknickkleed en onze twee kussens, zijn we weer terug bij af. Toch besluiten we om verder te rijden en wanneer Odette zelf gaat autorijden wordt het weer helemaal leuk. We passeren pittoreske dorpjes en wanneer we 's avonds op een schitterende camping aankomen in een mooie omgeving, zijn we blij dat we hebben doorgezet.

De pret is helaas van korte duur want de volgende dag, we hebben net aan 30 kilometer gereden, merkt Onno op dat we remdrukverlies hebben. We parkeren de bus langs de kant van de weg en merken dat het rechterwiel bloedheet is. Omdat we het een te groot risico vinden om door te rijden bellen we met de ANWB in Nederland. We zijn ruim 20 minuten bezig om de dame aan de andere kant van de lijn duidelijk te maken waar we staan met onze bus. Gelukkig vertelt onze Iphone precies waar we staan en eindelijk kan de dame met onze informatie traceren waar we zijn.

Na 3 uur wachten langs een drukke weg zien we dan eindelijk de auto-ambulance aankomen. We vertellen de man het probleem maar hij komt al snel tot de conclusie dat dit niet direct kan worden verholpen. De bus wordt op de ambulance getakeld en wij worden verzocht plaats te nemen in de cabine van de ambulance. Hij brengt ons naar de dichtstbijzijnde camping en laat ons daar samen met onze bus achter. Omdat het al te laat is kan de bus niet meer naar een garage. De volgende dag zal er iemand langskomen en ons met de bus naar een garage brengen.

Rond elf uur komen we aan bij de VW garage waar we krijgen te horen dat ze in de loop van de middag pas tijd hebben om een diagnose te stellen. Het probleem zelf willen ze niet oplossen want voor een bus van veertig jaar oud hebben ze geen onderdelen. Wanneer wij voorstellen om de onderdelen vanuit Nederland naar Frankrijk te laten komen (de hulptroepen Eef en Danny zijn druk voor ons gaan zoeken op Internet naar onderdelen) krijgen we doodleuk te horen dat ze dit niet doen omdat ze alleen met originele onderdelen reparaties uitvoeren. What the fuck...we hebben het hier toch over originele onderdelen. Goed, we hebben geen andere keus en blijven dus wachten. Om 12.00 uur zien we al het personeel vertrekken en op een bordje lezen we dat ze tussen 12.00 en 14.00 uur zijn gesloten. We gaan op zoek naar een restaurant om de tijd een beetje te doden maar op een industrieterrein lijkt dat niet zo makkelijk. We komen terecht bij een vreetschuur maar ook nu hebben we weer geen andere keus. Rond 14.00 uur gaan we weer terug naar de garage en wachten geduldig af. Het was inmiddels 17.15 uur geworden en nog altijd werden we niet geholpen. Met het idee dat de garage om 18.00 uur sluit besluiten we om maar weer met de ANWB te bellen. We krijgen doodleuk te horen dat de garage zelfs de moeite niet neemt om een diagnose te stellen.

Weer worden we opgehaald met een auto-ambulance. Voor de 3^e keer zien we hoe onze bus op de wagen wordt getakeld en omdat er geen plaats voor ons is in de cabine van de ambulance, nemen we plaats in onze eigen bus . Na goed ¾ uur rijden komen we aan in een mooi dorp waar we worden gedropt bij een hotel . We krijgen een mooie kamer met uitzicht over een meer. Wanneer we de auto-ambulance met onze bus verder zien rijden zijn we toch een beetje ontdaan. Waar gaat onze bus naartoe en wanneer zullen wij hem weer zien? We vertrouwen er maar op dat het goed komt.

De volgende dag krijgen we een sms-bericht van de ANWB met de melding dat de garage nog geen diagnose heeft kunnen stellen. Omdat het al 11.30 uur is lijkt het ons verstandig om het hotel nog maar voor een dag bij te boeken. We gaan op zoek naar de garage waar onze bus zou moeten staan en na een zoektocht van een uur vinden we eindelijk de garage. We zien hoe onze bus op de brug staat en wanneer we naar binnen gaan komt ineens iedereen in actie. Hoezo nog geen diagnose kunnen stellen? Ze hebben er nog niet een seconde naar gekeken. We blijven er met onze neus bovenop staan en verliezen de monteurs geen seconde uit het oog. Na ruim 2 uur is dan eindelijk duidelijk wat er met onze bus aan de hand is. De remolie van het gehele remcircuit is oud en wordt vervangen en daarmee is het probleem opgelost.

Zoiets simpels had dus ook gedaan kunnen worden door de VW garage maar omdat deze bang zijn voor hun reputatie lieten ze ons een dag voor niets wachten. Al met al heeft het ons 3 volle dagen van onze vakantie gekost en zijn we een groot avontuur rijker. We nemen onze bus mee terug naar het hotel en vervolgen de volgende dag onze trip naar de Spaanse Pyreneeën.

De Spaanse Pyreneeën
Via een sms-bericht van collega's van Onno lezen we dat er een weddenschap is afgesloten of wij de Spaanse Pyreneeën zullen bereiken en ook wij zijn natuurlijk benieuwd of de bus de bergen kan bedwingen. Wanneer we de tunnel van Bielsa bereiken, een tunnel van 3,8 km met een stijging van 7-13%, wordt Odette wel een beetje nerveus. Alvorens we de tunnel inrijden besluiten we om eerst nog een korte rookpauze in te lassen en wat foto's te maken en dan gaan we de uitdaging toch echt aan. In een donkere hobbelige tunnel met eenrichtingsverkeer rijden we langzaam van Frankrijk naar Spanje en wanneer we de tunnel uitkomen en Bienvenidos a Espana lezen zijn we erg blij. We zijn in Spanje, we zijn in de Pyreneeën. Over een weg met haarspeldbochten en stijgingen van 10% rijden we langzaam in zijn 2 naar onze eerste bestemming. Wanneer we in Torla aankomen en we een mooi plekje tussen de bergen van de Pyreneeen vinden krijgt de bus een aai over zijn bol. Onze vakantie kan nu echt beginnen. We verkennen het dorpje Torla en de volgende dag maken we een wandeltrack door de Pyreneeën. Helemaal gesloopt komen we een aantal uren later weer terug.

Wisten jullie dat:
* Het in de Pyreneeën overdag 30 graden is en het 's avonds afkoelt naar ca. 15 graden
* Het in de Pyreneeën een stuk duurder is dan in het Zuiden van Spanje
* Wij nog geen tapas hebben gegeten omdat ze die hier niet hebben
* De sigaretten 3,50 euro kosten terwijl we in december op Lanzarote nog 1,10 euro betaalden voor een pakje sigaretten
* Wij ontzettend veel bekijks hebben met onze bus. Toeterende mensen, kinderen die ons nawijzen, mensen die vanaf een terras foto's maken, passerende auto's met seinende lichten, motorrijders die bij het passeren hun duim opsteken. Het zijn slechts enkele voorbeelden van alle leuke reacties die we krijgen op onze bus.